به گزارش اف سی پارس جم به نقل از ایران ورزشی ؛ چه تعطیلی قبلی که شهریور ماه و برای دیدار با هنگ‌کنگ اعمال شد و ۱۷ روزه بود و چه تعطیلی فعلی که مقدمه‌ای برای دیدارهای قریب‌الوقوع با کامبوج و بحرین است، این دفاعیه و استدلال را پشت خود دارند که قدم‌هایی الزامی و اجتناب‌ناپذیر در راه برگزاری دور مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۲ هستند اما محصول این تعطیلی‌های مضر که در دوره ۸ ساله زمامداری کارلوس کی‌روش نیز به شدت رواج داشت، بدبخت شدن تیم‌های لیگ برتر و به تبع آن کج و معوج شدن کل فوتبال باشگاهی کشور ما است.

بر اثر این تعطیلی‌ها روزهای پر تعدادی که می‌توانستند (و باید) صرف برگزاری آرام و مفید و حساب ‌شده لیگ می‌شد، به روزهای تمرین صرف و نصف و نیمه تیم‌های حاضر در لیگ تبدیل شده و بخصوص تیم‌هایی که چند ملی‌پوش دارند، تمرینات‌شان ناگزیر کمرنگ‌تر و کم ‌اثرتر می‌شود زیرا آن مهره‌ها پایه‌ها و ارکان تیم‌های خود هستند و مربیان نیز نیک می‌دانند که بدون آنها رسیدن به کمال مطلوب چه در روزهای تدارک و برنامه‌ریزی و چه در زمان برگزاری مسابقات غیر‌ممکن و یک احتمال و امکان بسیار ضعیف است.

هر چهار، پنج روز یک‌بار

بدتر از آن فشردگی اجباری در برگزاری مسابقات لیگ است که به سبب ضیق وقت پیش می‌آید و تیم‌ها را به سبب زمان‌های فراوان از کف رفته وا می‌دارند که پس از هر مرتبه بازگشایی حداکثر در هر چهار، پنج روز یک بار به میدان بیایند و مسابقات تلنبار شده‌ای را برگزار کنند که اگر زمانبندی‌های لیگ عاقلانه‌تر و منصفانه‌تر بود، حداکثر به فاصله ۷ تا ۹ روز یک‌بار انجام می‌شد. در سیستم فعلی فشار برگزاری و تعدد مسابقه‌ها به گونه‌ای است که تیم‌ها دایماً تلفات می‌دهند و بدن‌ها کوفته و به تبع آن مصدومیت‌ها بیشتر می‌شود و تیم‌ها و مربیان‌شان هیچ ‌وقتی برای بررسی امور و کارهای تاکتیکی و آنالیز بازی‌ها ندارند و فقط در پی کارهای ترمیمی و ضربتی هستند و به اضطرار می‌روند و به اضطرار بر‌می‌گردند و در پی هر سفر مسابقه‌ای برگزار و نتیجه‌ای ثبت می‌شود که عوامل حاضر در آن اگر قدری فراغ بال داشتند و با آمادگی بیشتر و زخم‌های جسمانی کمتری به میدان می‌آمدند، شاید نتایج دیگری را در بر می‌داشت و اوضاع چیز دیگری می‌شد.

نزدیک به محال

سیستم فعلی اگر رودربایستی را کنار بگذاریم، پدر تیم‌ها را درمی‌آورد و فشاری را متوجه آنها می‌کند که در مواجهه با آن انجام هر کار سازنده‌ای نزدیک به محال است. در روزهای تعطیلی لیگ مربیان برای اینکه تیم‌های‌شان از آمادگی مسابقه‌ای دور نشوند، ناچاراً دیدارهایی دوستانه و کم‌ثمر را ترتیب می‌دهند و دست به هر کاری می‌زنند تا تیم از فضای رکود و کم‌کاری خارج و به شرایط مسابقه‌ای نزدیک شود. در اوج دوران فشار مسابقات اوضاع برعکس است و مربیان و مدیران تمامی کوشش خود را به کار می‌گیرند تا خسارات وارده به تیم‌ها کاهش یابد و آنها شاداب‌تر و از فشارها و افراط‌ها رها و به شرایط طبیعی نزدیک شوند و نفسی بکشند و به یک روال طبیعی تمرین و تلاش کنند.

تیم‌های فلج شده

سازمان لیگ و فدراسیون می‌کوشند به تیم ملی کمک و راه کسب نتایج آن را هموار کنند و در سایر کشورها نیز تعطیلی و رکود دو هفته‌ای لیگ در همین ایام مرسوم است و متولیان امر حتماً خواهند گفت که یک دور از جام حذفی را هم در ۲۴ و ۲۵ مهر شاهد خواهیم بود و این کمکی به تیم‌ها به قصد دور نشدن‌شان از شرایط مسابقه‌ای است اما از هر تیم لیگی که بپرسید به شما خواهد گفت که تعطیلی‌های مکرر ۱۴ تا ۲۴ روزه لیگ که سال‌های اخیر سرشار از آنها بوده، چه بلاهایی بر سر آنها آورده و آنان را فلج و سرنوشت‌شان را وابسته به مسائلی به ظاهر جنبی اما مهم و تأثیرگذار کرده است. مسائلی که برنامه‌ریزی ناهمگون لیگ و برگزاری مافوق فشرده مسابقات موجب شده و گریزی از آن نیست و اگر سایر کشورها راه‌های بهتری برای حل آن یافته‌اند و آنجا خبری از فشردگی مفرط و تعطیلی‌های بیش از ۱۲ یا ۱۴ روزه نیست، در ایران کمتر تیمی را می‌یابید که شلاق این تعطیلی‌های طولانی و سپس شتاب برای جبران تعطیلی‌ها را بر تن خود احساس نکرده و دچار درماندگی نشده باشد.